[PATSAS DIMITRIOS]

Η προβληματοκεντρική μάθηση έχει αρχίσει να υϊοθετείται ως μέθοδος διδασκαλίας παγκοσμίως. Παρ’ όλα αυτα, στην Ελλάδα εξακολουθεί να προτιμάται η παραδοσιακή μέθοδος διδασκαλίας, με περιορισμένη χρήση της προβληματοκεντρικής μάθησης.
Στην παραδοσιακή μάθηση επίκεντρο είναι ο καθηγητής ή ο δάσκαλος και όχι ο μαθητής, προωθείται η στείρα αποστήθιση έναντι της ουσιαστικής κατανόησης του αντικειμένου διδασκαλίας και δεν παροτρύνονται συχνά οι μαθητές να συνεργαστούν. Απεναντίας, η προβληματοκεντρική μάθηση βασίζεται στην έρευνα και την επίλυση προβλημάτων, δημιουργώντας στον μαθητή τα κατάλληλα ερεθίσματα, ώστε να κατακτήσει τη γνώση.
Έτσι, ο μαθητής επεξεργάζεται την πληροφία, την αξιολογεί και δεν ”επαναπαύεται” στην αποστήθισή της. Επιπλέον, ο καθηγητής ξεφεύγει από το ρόλο του ”παντογνώστη” και αναλαμβάνει το ρόλο του καθοδηγητή, δίνοντας κίνητρα στους μαθητές να αναζητήσουν οι ίδιοι απαντήσεις στα προβλήματα που καλούνται να λύσουν. Μέσα από ομαδικές εργασίες, προωθοείται ο αλληλοσεβασμός μεταξύ των μαθητών, αλλά και μεταξύ μαθητών – καθηγητών. Αναπτύσσεται το αίσθημα της ομαδικότητας, ενθαρρύνεται η ανάληψη πρωτοβουλιών και ο μαθητής αποκτά προσωπικό κίνητρο για να συνεχίσει να μελετά και να μαθαίνει.
Συνοψίζοντας, μέσα από την προβληματοκεντρική μάθηση ο μαθητής κατανοεί ουσιαστικά τη διδακτέα ύλη, μαθαίνει να συνεργάζεται και να συζητάει, αποκτώντας έτσι δεξιότητες που θα είναι χρήσιμες και εκτός της μαθησιακής διαδικασίας. Λαμβάνοντας υπόψη τα προαναφερθέντα, η προβληματοκεντρική μάθηση είναι αναγκαίο να υϊοθετηθεί και από τα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Με αυτόν τον τρόπο θα αναβαθμιστεί το εκπαιδευτικό σύστημα και εν συνεχεία και το γνωστικό επίπεδο των μαθητών.

[Autor]

Artigos